در آ ، که کران را برچیدم ، خاک زمان رفتم ، آب " نگر " پاشیدم .

در سفالینه ی چشم ، " صدبرگ " نگه بنشاندم ، بنشستم .

آیینه شکستم ، تا سرشار تو من باشم و من جامه نهادم .

رشته گسستم .

زیبایان خندیدند ، خواب " چرا " دادمشان ، خوابیدند .

غوکی می جست ، اندوهش دادم و نشست .

در کشت گمان ، هر سبزه لگد کردم . از هر بیشه ، شوری به سبد کردم .

بوی تو می آمد ، به صدا نیرو ، به روان پر دادم ، آواز " در آ " سر دادم .

پژواک تو می پیچید ، چکه شدم ، از بام صدا لغزیدم ، و شنیدم .

یک هیچ تو را دیدم و دویدم .

آب تجلی تو نوشیدم و دمیدم . 

" سهراب سپهری " برگرفته از " شرق اندوه "

 

نوشته شده در سه شنبه 94/10/29ساعت 1:15 صبح توسط shahyahyapiremeykade نظرات ( ) |